Schoolpleingesprek
Een klas met kleuters
aan het spelen
in de zandbak
op het schoolplein
Rennen, brullen
zijn met velen
alleen die kleine snotneus....
wie zou dat zijn?
'Oh ja, die kleine,
het stond in 't krantje,
zit vanaf vandaag
nu ook op 'onze' school.
Ja, ze zeiden:
't is een bijdehandje.
Noemden ze die vroeger
niet gewoon ...mongool?
Ja, dat heet nu Down,
maar ik wil je wel vertellen
dat vertelde laatst mijn neef,
ze hebben altijd snottebellen.
En de oogjesstaan
net als vroeger
nog steeds niet recht
maar even scheef.
Ja, het moet niet gekker worden,
t is best leuk hoor voor die kinderen
maar als ze in de klas
die van 'ons' nou maar niet hinderen.
Kijk nou eens dat nieuwe gassie
echt, dat komt niet uit mijn mond,
maar bij die anderen vergleken
issie toch zo vlug als dikke stront.
Nee dan was het vroeger anders,
zeg maar beter voor mijn part,
want toen zaten zij en die van ons
ook op school, maar dan apart.
En dan, ken jij de ouders van dat kind?
Je zal het bestwel aan ze kunnen zien'.
'Nou vertel.. Ik ben erg benieuwd:
Dat is mijn zoon Bas en ik, ik ben Katrien...'.
Mooi he!! vooral dat laatste, ik wed dat katrien dit vol trots zei en dat moeder vooroordeel wel door de grond kon zakken, maar toch haar mening bleef houden waarschijnlijk. Je bebt er altjd van zulke tussenzitten. Ook in dat zelfde boek een gedicht over een klein blond meisje die zo staat naar een anders kind dat ze achteruit gaat lopen en daardoor in en over een bloembak struikeld, het anders kind moet daar erg om lachen, en krijgt daardoor erg boze blikken van de blondemeisjesmoeder. prachtig mooi! en zo waar.
Mijn mama is ook aan het kijken voor inclusief onderwijs. vandaar dit gedicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten