In het ziekenhuis hadden we een afspraak met dokteres Vrient. een klinisch genetica. maar eerst gingen we naar de woonboulevard met nic. en naar vlissingen stad met mama. heel gezelllig allemaal. ik kreeg nog een koekje van een lieve mevrouw in een winkel. JOEY in vlissingen. anyway ik begon het eigenlijk wel ee beetje bue te raken en eigenlijk voelde ik de bui al hangen dus gingen mama en ik nog even een ijz scoren bij de sharma tent to hetbushokkie. dat was wel leuk. broodje koffie ijsje. helemaal tevreden gingen we weer naar buiten. maar jammergenoeg naar het ziekenhuis. ikmoest erg huilen, mama zei dat het niet voor mij was maar dat zei moest gaan praten. ik was te bang om die informatie in me op te nemen. Ze had dit ook al een paar keer gezegd voordat ik ging huilen, maar weet je het ziekenhuis heet zulke akelige dingen bij mij gedaan dat ik gewoon bang ben. Net als elk ander kindvan 4 dat akelige ervaringen heeft met ziekenhuis. dat heeft niet echt alles of zo veel met autisme te maken. ik bedoel er zijn volwassenen sie naar de angsttandarts gaan en tegen hun kan je ook 1000 keer zeggen het is niet eng er gebeuren geen vervelende dingen , het is zo klaar blah blah. werkt ook niet. ennu zullie zijn ook niet autistisch. Dus voordat ik weer gelabeld word, iedereen is weleens bang. en ik heb reden en ik ben ook weleens nog maar 4. dus dit is heel normaal. Maar weet je wat het knappe dan weer is, ik ben helemaal in paniek als ik naar binnen moet. maar als ik riching buiten ga of ze zeggen dat we naar de bus gaan en naar huis, dan stop ik ook direct met huilen. ook als ik vb een prikje heb gehad.
ik huil op het moment en als we dan weer eruit zijn ben ik gewoon blij. ik lach dan ook weer van opluchting. maar de praat afspraak was geen nieuws, gewoon even bijpraten, en mijn ontwikkeling in de gaten houden, thats it
Geen opmerkingen:
Een reactie posten