ziekenhuis

we moesten dus weer naar ziekenhuis. met de trein. eerst naar de mac,...
daar aangekomen in het sofia gingen we naar de afdeling. een momentje het bed op de zaal is bijna klaar. eh right zaal?
ZAAL? zei mama. de zuster keek mama aan ja hoezo?
nou we liggen dus nooit op zaal....koning kai krijgt altijd een prive kamer...met eigen personeel en zo.
hmmmm dat gooien we effe in de groep en we gaan overleggen met arts en personeel want dit is niet gebruikelijk en de kamers zijn vol....
maar uiteraard kun je wel begrijpen dat er na overleg met hier en daar er een kamer werd leegeruimd en er iemand naar zaal ging zodat ik een kamer kreeg. maar dat zou nog wel even duren. dus ging mama en papa met mij even door de parkeergarage lopen, mooi al die autoos. na half uur gingen we terug want ze zouden emla pleisters op mijn handen plakken, dat verdoofd de huis zodat het infuus minder zeer zou doen. het begin van het prikken dan.de bovenhuid, wij op tijd terug, pleisters geplakt. wachten op de kamer. inmiddels ruimtwee uur na afgesproken tijd wed mama ook een beetje maf van mijn gepiep en ging door de gang lopen ipv mij in de speelkamer met kunst en vliegwerk rustig te houden. we liepen rondjes voor de zusterspost waar ik liet horen dat ik het wachten al best zat was. de verpleger kwam uiteindelijk toch maar van zijn stoel en na een kwartiertje heen en weer lopen voor hun neuzen konden we na in totaal bijna 3 uur wachten een kamer in. ik was nog niet echt lang in de kamer en ik mocht mee naar de behanelkamer voor het prikken van een infuus. met VIJF mensen kregen ze het nog niet voor elkaar. er is 6 tot 7 keer geprikt. mijn arm is tot gruzelementen geknepen ( ik kan hem nu niet langer vasthouden , aldus de verpleger< ik heb al mijn kracht gebruikt) en uiteindelijk besloten de witte jassen mij even te laten rusten. mama zei dat er te veel mensen waren en te hard geknepen werd en dat de behandelkamer al angstig was.( zeg nou zelf als er al begonnen word met 5 mensen om je vast te houden dan wordt iedereen bang want 5 mensen die je stevig vasthouden kunnen nooit veel goeds met je voor hebben!!) dus proberen op de eigen kamer met minder mensen was mamas suggestie. want het infuus moest . ik was helemaal van streek. met vijf mensen zo'n 7 keer prikken en roeren in handen en arm , heeeeeeeeee hallo ik ben een jongentje van vijf , geen zware misdadiger!! anyway later op de kamer nog eens geprobeerd, een nadere arts nam het prikken over want de vorige had opgegeven..en wou liever dat iemand anders het deed. fijn zo. een andere arts met een zuster...weer in mijn handen 7 keer was nog niet genoeg. uiteindelijk ging het in mijn voet. ik zat bij mama en een zuster hield me vast , de dok prikte. ik was heel bang en moest erg huilen. vindt je het gek...ieder ander zou ook erg van streek zijn na zo veel gepruts. en dat roeren met een naald onder je huid is ook pijnlijk. maar hij zat dus. ik was erg blij toen de witte jassen de kamer verlieten . ondanks al dit gedoe heb ik toch bijna twee witte boterhammen gegeten!!