GOES

maandag ben ik gewoon naar school geweest.
dinsdag niet want ik moest naar goes voor de uitslag van de 24-uurs meting. met de bus en met de trein. ik heb het heel knap gedaan. ik ben zelf in de bus gestapt. de wandelwagen was wel mee maar ik heb er de hele dag niet in gezeten. ook niet toen we op het station waren. we hadden een trein gemist. ik stond al met mama op het perron. maar papa stond nog met de wagen en de lift te hannessen. en dus reed de trein weg. ik heb heel netjes een half uur gewacht op de volgende trein. toen de trein kwam tilde mama mij erin want het instappen vind ik nog wat vreemd met dat gat tussen het perron en de trein. maar eenmaal in de trein heb ik zelf een plekje gezocht en zijn we gaan zitten. in goes tilde mama me uit de trein en gingen we met de bus naar het ziekenhuis. dat was een heel kort ritje want de bus nam binnendoorweggetjes. we hebben het eerder lopend gedaan en dat was al gauw drie kwartier. en geen binnendoorweggetje, want zo erg bekend zijn we ook niet in goes en omstreken. gelukkig kwamen we dankzij de bus en het binnendoorweggetje toch nog op tijd in goes. ik moest een minuut of tien wachten en we waren aan de beurt. die tien minuten wachten waren al lang genoeg om mij helemaal van streek te maken en ik heb ook flink gegild ik was helemaal niet aanspreekbaar en erg bang. ook bleef ik om een bed vragen. de uitslag van de meting was dat mijn epileptische aktiviteit snachts van 60 procent naar 0,1 procent is gegaan en dat is een enorm verschil! de dokter bood mama herhaaldelijk aan dat er een medicijn voorgeschreven kan worden dat mij rustig zou kunnen maken. en dan niet even voor een ziekenhuisbezoek maar een medicijn voor altijd. mama heeft vriendelijk bedankt. want zo als ik in het ziekenhuis ben zo ben ik normaal gesproken niet. ik ben doorgaans redelijk rustig met hier en daar een uitspatting. net als ieder ander. mama vertelde dee dok ook hoe knap ik met de bus en trein kan gaan en de dok was best verast omdat hij dus een heel ander kind ziet. de dok zie dat als mama van gedachten verandert ze kan bellen. het medicijn helpt niet met slapen maar houdt mij gedurende de dag rustig en kalm. mama vindt dat niet nodig en als ze een kamerplant wil gaat ze wel naar het tuincentrum!!!! het is wel een heel groot verschil hoor mijn gedrag in het ziekenhuis en mijn gedrag opp school.....
ik kreeg een gele knuffeleend van de dok. hij heet frankie zei de dok. en dat is handig om te weten. dan kan ik hem roepen als hij weg is. ;P
anyway we waren klaar in het ziekenhuis. gingen met de bus naar het station. lllldaar hebben we nog lekker friet en vis gegeten in het hotel bij het station. ik heb heel netjes aan tafel gewacht tot mijn eten gebracht werd en heb goed gegeten. we gingen weer met de trein naar huis. en liepen van het station naar huis. nog even een kleine stop bij de aphotheek waar ik even heb laten horen dat ik erg moe was van alles wat we deden vandaag. heel hard!!