Er zou een 24 uurs sonde geplaats worden, zodat er metingen gedaan konden worden. het ging allemaal niet zoals gepland.
Er was geen plaats in de stal, dus na het inbrengen van de sonde zou ik naar huis gaan en zou mama de resultaten na instructies bijhouden. Eerst een plakker op mijn zij, da's niet zo erg..Het inbrengen van de sonde ging niet echt lekker, Het werd een paar keer geprobeerd en nog eens. De sonde zat in mijn neus en kwam er door mijn ond weer uit. Ik raakte uiteraard flink van streek. een andere zuster ging er ook mee aan de slag, wat resulteerde in een hevige bloedneus, maar de sonde zat erin. Het duurde allemaal tameklijk lang en was voor mij een ware marteling. Ik bleef mama de hele tijd aankijken, waarom help je me niet? alstjeblieft......Er moest gecontroleerd worden of de sonde goed zat, dus naar de rontge afdeling voor een foto. dat viel op zich wel mee, al moest ik wel huilen want ik was behoorlijk van streek , was het beu en snapte er allemaal niks van. weer in de wachtkamer , wachten of de foto gelukt was.. Helaas hij zat dubbel. mama was het ook een beetje zat en zei tegen papa in de lift dat hij niet opnieuw geprobeerd mocht worden.
Dat gebeurde dan ook niet. Wel moest er nog bloed geprikt worden. Om het voor mij makkelijker te maken hadden de zusters na overleg met mama de prikzusters boven gevraagd. Weer in die akelige behandelkamer. Die kamer heeft zulke akelige herinneringen voor mij dat ik metten moest huilen toen ik naar binnen gereden werd. Ik mocht in mijn wagen blijven zitten en daar begon de volgende marteling. Ik ben heel moeilijk te prikken moet ej weten. Ik bleef mama de hele tijd aankijken en gaf haar kusjes, een heleboel , dat moet ze wel begrijpen, HAAL ME WEG HIER!! ALSJEBLIEF HELP ME.. Mama kon er ook niet meer tegen en kreeg het briljante idee om de bloeonderzoeken twee weken uittestellen, dan ga ik namelijk onder narcose in rotterdam voor een paar neurologische onderzoeken. dan slaap ik dus envoel ik het niet. Gelukkig gingen ze accoord! Ik mocht weer mee naar huis. Al deze ellende had dus niks opgeleverd. Gelukkig gaven de zusters het op en wilden ze niet doorgaan to ik er bij neer viel....
Om alle elende een beetje te verzachten mocht ik door het ziekenhuis rennen. van automatische deur naar de draadeur, van draaideur naar de liften naar de automatische deur bij de rontgen langs het priklab verder en dieper het ziekenhuis in tot er verboden toegang stond en weer terug... en nog een keer.. Ik vergeet snel gelukkig. tenminste tot ik weer op die rotkamer moet en ze weer van die rottige dingen gaan doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten