ziekenhuis

we zijn dinsdag naar goes ziekenhuis geweest. naar de neuroloog. we gingen met de trein. de wagen was ook mee. in de trein mocht ik er uit en heb fijn bij het raam gezeten. in goes weer in de wagen en naar het ziekenhuis gewandeld. dat was nog best ver! maar toch waren we nog een klein half uur te vroeg. dat leverde mij een speelgoed auto op, terwijl mama en papa koffie dronken.nog even stickers maken voor de dok. en weer terug naar de afdeling waar het nu op de klok half elf stond. op tijd voor de afspraak. het liep wat uit en na een klein half uur en een berg tranen en gillen waren we aan de beurt. het wachten vondt ik het ergst. dan wordt ik erg bang, want je weet nooit wat er gaat komen. ik was toen we nar binnen mochten helemaal in paniek. ze gaan een 24 uurs meting doen. dan krijg ik een dag en een nacht allemaal plakkers en een et lampje . om zuurstof in mijn bloed te meten. er wordt ook gekeken naar de slaap apneu. (ademhalingstoornis). tijdens de opname wordt er ook bloed geprikt. gelukkig mag mama bij mij slapen. de uitslag is een dikke twee maanden later. na het onderzoek krijg ik melatonime zodat de buurman ook eens een nachtje door kan slapen, en ik en mama en de rest van middelburg.......ik ben namelijk snachts nogal eens flink wakker. mama zegt dan wel sssssssht alle mensen slapen. en ik probeer ook wel stil te spelen maar dat dat niet altijd lukt begrijp je wel....
de dok was klaar met praten en mama ook. dus we konden gaan. mama vondt het een hele aardige dok. hij blijft nu onze vaste neuroloog.
ik had de dag voor we naar het ziekenhuis gingen steeds een plaatje van james aangewezen, een rode stoomlocomotief uit de thomas de trein serie (waar ik helemaal gek op ben) en mama had beloofd dat we die zouden gaan halen. we liepen naar de stad. lekker weertje, zon enzo. mijn bui was opgeklaard. in de stad echter kwam die bui weer in alle hevigheid terug. ik was helemaal aan het huilen en gillen, in de winkel met de treintjes kochten we de rode locomotief. maar dat hielp niet tegen het gekrijs. ik hield hem wel goed vast maar was nog zo van streek van het ziekenhuis. het winkelend publiek in goes was helemaal in shock. staren is onbeleefd enzo. mensen bleven zelfs staan kijken. dat geloof je toch niet! van mama mag ik gillen. dan komt het er tenminste uit die emotie vindt ze. we liepen door de starende menigte die alle interesse in de winkels verloren had terug naar het station. in de trein mocht ik lekker weer zelf zitten op een trein stoel en in middelburg ben ik voor de eerste keer zelf uitgestapt. ik heb het heel knap gedaan zegt mama. we hebben nog gekeken hoe de trein weg reed. dat vindt ik altijd erg interessant. en zijn toen naar huis gelopen. met de rode trein in mijn handen.