02 december 2009

neurologie




het ziekenhuis dus. naar dok sardientje in goes. we gingen met de bus. mama had het plan al uitgelegd. bus trein bus ziekenhuis bus trein hema huis. in het kort was dat het program. ik wilde mijn jas en schoenen niet aan en trok ze steeds uit waardoor we de bus zouden missen als mama al niet had gedacht dat ik dit zou doen dus waren we ruim op tijd begonnen met jassen en schoenen. en waren we ondanks mijn verwoede strijd toch op tijd voor de bus. ik heb achterstevoren in de bus gezeten. dat doe ik altijd. met mijn hoofd tegen het raam, dan voel ik het trilllen van de bus tegen mijn wangen zie ook niet al die mensen in de bus zitten en zij zien mij niet. en ook voor de trein. papa stond te wachten bij het station want hij wilde ook zo graag mee. ik ben zelf in de trein gestapt, dat kan ik heel goed. het was niet een echte lange rit want we moesten naar goes. uit de trein stappen vindt ik wat lastiger want dan zie je dat gat tussen trein en station. dus dan tilt mama mij uit de trein. in goes liep ik braaf mee naar het bushokje en we moesten daar wachten op bus 25. die kwam oner een kwartiertje wei mama. ze wees naar het busplan op het hokje. ik keek ernaar en las het. ik keek daarna om me heen en begon enthousiast te wijzen naar het busplan en iets verderop. mama keek en zag dat ik naar bus 25 wees die iets verderop stond omdat de chauffeur even zin had in koffie. mama had de bus nog niet gezien. ik wel. na een kwartiertje had de chauffeur zijn koffie op en gingen we instappen. ik ging weer op mijn gebruikeijke manier zitten en trilde naar het ziekenhuis. alleen om te praten zei mama. er zou niks gereapeerd of gemaakt worden. de bus was er. we stapten uit en alles was goed. ik liep rustig mee. maar eenmaal in het ziekenhuis begon het wat te kriebelen en werd ik onrustig. ik mocht koffie maken bij de koffie automaat. dat vind ik altijd leuk. we liepen naar de wachtkamer en ik had er geen zin meer in. ik gilde en huile en protesteerde. nam af en toe even een pauze. mama zong wat liedjes voor me en probeerde me gerust te stellen. we gaan alleen praten, niet maken. maar dat hielp niet zo erg veel en ik was goed in aktie toen de dok zei kyano kom maar binnnen. (in ziekenhuizen heet ik kyano, want dat staat op alle papieren, Kai is mijn roepnaam die voor mij makkelijke is om te zeggen als ik dat wil)ik lag inmiddels op de grond luid aanwezig te zijn. gillend en schoppend ging ik de dokterskamer in. handje geven,..................nee liever niet. ik ben net aan het gillen en heb geen tijd voor handjes en andere beleefdheden. mama praat wat met de dok terwijl ik flink te keer ga . ik wil hier niet zijn. echt niet. de dok wil mijn medicijn afbouwen , mama doet dat liever niet. dus spreken ze af dat ik natuurlijk uitgroei door de dosis niet te verhogen. het gaat naar gewicht dus heel geleidelijk wordt het zo afgebouwd. dat vind mama wel te doen. zo ineens afbouwen vindt ze onveilig en enggig. dat begrijpt de dokter. de dokter vraagt hoe het gaat en mama zegt dat ik op school mijn rekentest heb gehaald en dat het goed gaat op school. dat ik een beetje de knuffelautist van de klas ben. de dokter valt van zijn stoel van ongeloof. hij kan zich dat bijna niet voorstellen omdat ik in zijn praktijk de moeilijkste patient ben. ik schop en schreeuw en maak nog wat herrie om de woorden van de dokter te benadrukken. mama voegt toe dat ik op het moment zo van die driftbuien thuis heb en de dok zegt dat alle kinderen in december uit hun doen zijn., de spanning van sinterklaas en het gebrek aan buiten zijn en zonlicht. meestal na de feestdagern keren de kinderen terug naar hun betere ik. ok dat kan het wel verklaren vind mama , ik pik ook gauw spanningen van mijn omgeving op, dus ook van de kinderen in de klas enzo. ook al begrijp ik nogniet het hoe en waarom van sint helemaal ik pik wel alle onrust op van de andere kids. we zijn klaar we mogen gaan. fijn. maar nu wil ik niet meer weg. ik wil in het ziekenhuis met de lift spelen, maar dat mag niet van mama. jammer . ik loop braaf mee naar de bus terwijl ik nog wat nasnik van het heftige doktersbezoek. na de bus komt weer de trein. en het gaat allemaal erg goed. het volgende op de lijst is de hema. dat wijs ik aan op de kaart. we gaan erheen. ik wil kip. ik krijg ook pindakaas. de kip moet nog gekmaakt worden. mama vraagt aan de dame van het restaurant of ze de kipjes een paar minuutjes kan laten afkoelen voordat ze ze naar de tafel brengt. mama heeft erwtesoep en treuzelt erg met haar soep. dat doet ze omdat we altijd als mama haar koffie ofzo opheeft we gaan kijken of de kip klaar is. en nu probeert ze me langer aan tafel te houden.ik gluur af en toe in haar kommetje. de soep is op en de kip is er nog niet. mama eet een paar hapjes luchtsoep. en daar komt de kip. ie ie warm vraagt mama aan de hemajuf. we hebben ze even laten staan om af te koelen. perfect zegt mijn mama. en ik krijg de kipjes. geen gil geen gekrijs. ik eet de kipjes netjes op ze zijn wel warm maar ik brand mijn mond niet. hoera het gaat goed en ik heb het leuk. als de kip op is gaan we met de trap naarbenenden. ik aarzel bij de achterdeur van de hema en wil niet verder lopen. mama pakt mijn picto boekje zodat ik kan vertellen wat ik wil. en ik pak picto van intertoys. dat mag. we gaan door de achterdeur naar buiten. naar de intertoys. het is erg druk. mama wil even wat kopen want zegt ze sinterklaas komt bij ons koekjes eten. dat is spannend. ik loop met papa naar de treintjes en zie hele mooie. mama staat bij de kassa en van papa mag ik ze aan mama laten zien. wat een hele grote fout is want als ik treintjes richting kassa mag meenemen mag ik ze ook mee naar huis nemen. ik heb 6 treintjes. ik loop er mee naar de kassa. koel. een heleboel....mama zegt dat ik er een mag. ik word boos eerst mag het wel mee naar de kassa en nu niet meer? ik snap er niks van ik raak helemaal en de war en met het ziekenhuis stress nog aan de oppervlakte schiet ik door en lig al gauw op de grond te gillen. er staat een hele grote rij bij de intertoys en ze genieten van de gratis theatershow. mama geeft haar tas aan papa en tilt mij op . klaar we gaan op weg naar huis . ik huil nog even maar ben al gauw vergeten en we zijngen liedjes en lezen nummerborden op weg naar huis.

01 december 2009

het ziekenhuis.


we moesten naar het ziekenhuis om te babbelen. mama had een stripverhaal gemaakt zodat ik stap voor stap kon meekijken wat de plannen voor deze dag zijn. dat geeft mij veel duidelijk heid en ik kan dan zien wat we gaan doen. mama doet dit omdat ik steeds niet naar buiten wil en dat komt omdat ik overprikkeld raak en ze probeert hier duidelijkheid mee te scheppen. de kaart werkt goed ik kijk er veel naar. ik houd hem zelf vast zoals je hier kunt zien in de trein. wordt vervolgd.