22 februari 2013

filmster kai

op school zijn er op verschilende tijdstippen korte videofilms van mij gemaakt. van mij en mijn begeleiders. met als doel verbetering van mijn situatie. inmiddels zijn deze filmdagen voorbij. het waren er zes. we hebben er allemaal van geleerd. het ziet er altijd weer anders uit als het op film staat. de orthopedagoog heeft de films gemaakt en met de begeleiders en mama ge-evalueerd. heel leerzaam. ik communiceer me suf. heel veel met lichaamstaal. kleine gebaren en gedragingen die als je ze filmpt veel meer opvallen. dus het filmen was erg nuttig. wat doe ik en hoe intepreteer je dat en wat doe je er vervolgens mee. 's Middags ga ik niet naar de klas , nog steeds niet en dat blijft voorlopig ook zo. het geeft mij rust en dat is belangrijk. smorgens ga ik twee keer in de klas en ik werk ook veel met mijn i-pad. omdat ik een mini computernerd ben is dit een hele goede manier om mij nieuwe dingen te leren. met een i pad heb je mijn volledige aandacht. de hogere school medicatie hebben we in stappen afgebouwd. van twee hele pillen ben ik naar twee halve pillen. dit hebben we wel in kleine stappen gedaan, anders was het voor mij te veel ineens. ik ben alerter op school en meer open. de pillen die we hebben afgebouwd noemt mama dan ook suffertjes. ik word er suf van. mama heeft een hekel aan deze pillen. ik kan er echt erg slaperig van worden of zelfs ook in slaap valllen. een andere pil is met eentje verhoogd maar dat heeft dan weer met mijn ocd te maken. obsessief gedrag. in het kort.....in tegenstelling tot wat mensen die er niet al te veel van weten is het iets waar ik geen grip op heb. ik heb er geen controle over het is groter dan ik, sterker dan mijn wil. het is een onderbewuste drang die alles over-ruled.  er zijn mensen die 100000 keer hun handen wassen of niet op de lijntjes van stoeptegels mogen staan anders gebeurt er iets ergs denken ze. dat is een bekendere vorm van ocd. ik heb het net een beetje andersom. ik moet het niet omdat er anders iets naars gebeuren kan, het geeft mij een gevoel van veiligheid. hoe slechter ik me voel hoe erger ik terugval op mijn obsessies. ik moet dan gewoon en als het dan niet kan dan krijg ik een stevige meltdown. als ik een meltdown heb ben ik niet aanspreekbaar. dan gil ik en bijt ik mezelf.  nu school mij meer rust geeft en meer voorspelbaarheid met scripts en ik smiddags naar huis wandel en daarbij mijn grootste hobby mag uitvoeren gaat het steeds beter. we ploeteren door de sneeuw op zoek naar autoos die ik dan weer vastleg met mijn camera. ik zoek renaults. niet zomaar een renault, nee het liefts blauwe. en dan nog met een bepaalde wieldop nog steeds. soms een opel hier en daar maar vooral renault. ik ken alle nummerborden van renaults op de weg naar huis opzeggen. het geeft mij rust. het is mij ocd.  deze ocd geeft mij rust en ik raak de opgebouwde schoolstress kwijt. niet dat ik nooit meer in de knoop ga en die meltdown krijg, dat zou te mooi zijn. maar mindervaak is al helemaal geweldig!