28 april 2010

nooit goed?


te weinig naar buiten...dat was het eerst. ik wed dat ik nu volgens de buurtroddels te veel naar buiten gaan. maar dat ik eerst niet en nu wel naar buiten wil heeft niks met de hele buurtroddel te maken. dat je dat even weet. ik wilde eerst niet naar buiten. tot 2009 ging ik veel naar buiten. in 2009 wilde ik ineens niet meer. ik had er even genoeg van. overprikkeld vond de kinderneuroloog. laat maar tot rust komen. en niet afdwingen was het advies. dat hebben we dus gedaan. en wat krijg je dan....kwaadsprekerij door mensen die niet veel anders te doen hebben dan te kletsen. heb je al gehoord van die met die rare schoenen en dat gehandicapte kind....weet je hoe laat ze hun gordijnen dichtdoen....en dat er gaas voor het raam zit.....omg get a life. en dan om het helemaal interesaant te maken wordt er anoniem ( anoniem notabene, wat een stoere aktie) een melding bij het amk gedaan. het arme kind zou niet buiten spelen. en affectief verwaarloosd worden( welkom in de wereld van de koeklastmoeders dit is een link naar de theorie) pedagogische onmacht, wordt ook geopperd. en ik zou de baas over mijn moeder zijn in huis. waar ik mij dan afvraag heeft die anonieme persoon voor het raam staan gluren? of verstopt ie zich stiekum in de kast en observeerd wat er binnen mijn 4 muren gebeurd? hoe langer je erover nadenkt hoe idoter het wordt. dus denken we er maar niet al te lang overna. mensen verzinnen graag negatieve verhalen. dat is toch altijd interessanter dan iets positiefs. hoe fijn is het niet over andermans ellende te praten en die van je zelf te vergeten. en is er geen andermans ellende? dan zoeken we even iemand die een beetje boel anders is dan de rest en maaien die neer. dan voel je je zelf even beter dan de rest. en hoe mooi is het niet als je iets rottigs kan vertellen en de eerste bent met het achterbakse nieuws. nee totaal geen respect voor het roddelklubje. ik ga nu naar buiten omdat ik dat wil. niet omdat er over gekletst word. het gaas is weg omdat ik niet meer tegen de ramen sla en mezelf kan verwonden. niet omdat de roddel is dat het is om mij op te sluiten. dat is nou het mooie van autisme ik trek me er helemaal niks van aan. jullie bestaan niet. niet voor mij. dus ga ik gewoon verder met mezelf zijn. ik ben kai, het anders kind. het mooi bijzonder wonderkind. ik kom er gewoon voor uit wie ik ben. ik verberg me niet in anonimiteit.