27 september 2010

taxi in de nacht

zaterdag was mijn mickey button eruit gevallen. dat is niet goed! we vonden hem op de bank. hij was er dus al even uit we hebben het niet zien gebeuren. dat is helemaal niet goed want het gaatje in mijn buik kan in 20 minuten dicht zijn. mama probeerde eerst er een reserve mickey in te zetten maar het was al te laat het ging niet meer. dus bellen naar ziekenhuis vlis. en zoals we al wisten is daar geen kennis van hoe te handelen bij dit soort situaties. maar je moet wat , dus doorverwezen naar sofia rotterdam. daar naar toe gebeld. en die zeiden kom maar zo snel mogelijk. ok dan. eerst bellen naar vlis om te vragen of er een slangetje in kon. om het verder dichtgroeien tegen te gaan. de arts zou langs komen. dat was fijn dan hoefden we niet zelf naar vlis. wat erg lastig is savonds met openbaar vervoer vanaf mijn huis. de dok kwam met een slang die minstens evendik was als de mickey. yeah right. niet dus. na een paar keer wroeten niet gelukt dus. de dok trok de conclusie dat ik niet wilde leven omdat ik niet wilde drinken. lekker kortzichtig. maar hij was een gewone huisarts met niet veel kennis van autisme. wel een aardig man hoor daar niet van maar van speciaal had hij geen kaas gegeten. anyway een marteling verder ging de goede man met ambulance assistentie weer naar de volgende klant. ondertussen belde sofia kinderziekenhuis ons. zo snel mogelijk naar rotterdam om een operatie te vermijden want ik ben wel afhakelijk van mij mickey. hoe gaan we naar rotterdam. sofia dacht hard mee. inmiddels was het kwart over 11. de laatse trein gaat om 22 over 11. wat nu. een ambulance opperde sofia desnoods. mama had een helder moment en beldetcr de taxi waarmee ik naar school ga. ze waren nog aanwezig en zonder enige aarzeling werd een taxi gestuurd die op rekening zou rijden. een briefjevan de dokter vroegen ze uiteraard wel om en dat was geen probleem. om iets na twaalven kwamen we aan. snachts. we mochten gelijk naar de acute hulp en daar zijn ze meer dan twee uur bezig geweest mij pijn te doen. het gaatje was gelukkig niet helemaal dihct en een ijzeren staafje van 2mm kon er in. steeds deden ze er een dikker staafje in. aaaaaaaaauuuu dat deed erg zeer ondaks de verdovende creme ik heb gevochten als een leeuw.ze hebben met bloed zweet en tranen letterlijk voor alledrie het gat kunnen oprekken tot 12 mm. er kan weer een mickey in. maar niet de reserve want die is 14mm. ik heb nu een noodslangetje erin met plakkers vastgeplakt. het kan naar binnen schieten mijn dunne darm in en dat is niet bevoorderlijk dis het is best stressen. steeds controleren of alles nog goed zit. anders volgt er alsnog een operatie en dat gooit de plannen in de war want binnenkort krijg ik terapie en een operatie zou dat helemaal op zijn kop zetten.er zit nu een lange slang aan mijn buik. terug naar huis gingne we ook met de taxi dat koste anderjalf uur om dat te regelen. want op rekening rijden op aanvraag van ziekenhuis gaat niet zo makkelijk. en een ritje kost al gauw meer dan 300 euro!! maar het is met wat gedoe dan toch gelukt. en kon ik om half 5 in mijn bed stappen. ik heb tot 12 uur geslapen. ik ga nu maandag en dinsdag niet naar school vanwege die slang en het risico dat die met zich meebrengt. dinsdag wordt de nieuwe mickey geleverd. die zet mama er in. we kijken er echt naar uit. weer gehannes met de mickey. de vorige mickey zat er net een maandje in. maar het wat waarschijnlijk gaan lekken waardoor het ballonnetje leegging en hij niet meer vast zat. kan gebeuren zei de dok in sofia . soms heb je gewoon pech. in al de jaren dat ik de mickey heb is het gelukkig nog niet eerder gebeurd. hopelijk blijft het ook hierbij!!