ruzie

vandaag weer een heerlijk rustige dag. met trein en auto gespeeld en wat met mijn spelcomputer. ik heb daar nu ook weer nieuwe spellen in ontdekt die ik erg leuk vindt.
halverwege de middag kwam de post. met de rode auto. ik sprong er al snel in. daarna zijn we naar het park gegaan. er was een leuke kinderwagen die ik heerlijk gevolgd ben. de eigenaren vonden het wel ok. hun kinderen hebben samen met mij op de glijbaan gespeeld en op knopjes gedrukt. ze kregen ruzie over wie er mocht drukken en begonnen elkaar te duwen en erg vervelend tegen elkaar te doen. pa en ma deden ook mee door ieder partij te kiezen voor een ander.
mij ontging dit alles. ik was druk met de wielen.
maar wel opvallend is dat ik dan dus autie ben en niet weet hoe met anderen om te gaan enzo. maar is dit dan zo'n goed voorbeeld. er is toch niks mis mee om je gewoon met je eigen zaken te bemoeien?moet ik dan ook ruzie zoeken over het drukken op een knopje om "normaal"te zijn? ook gaan duwen en zo als ik niet direct krijg wat ik wil? ik reageer anders op dingen enzo. maar is dat dan zo fout? ik kan helemaal uit mijn dak gaan van een paar mooie wilen. daar is toch niks mis mee? daar zit toch geen kwaad in? ik zal niet opzettelijk iemand pijn doen of kwetsen. dat zit niet in mijn aard. op zulke dingen ben ik niet uit. terwijl ik om me heen de normale (ahum) mensen dat dus wel weer zie doen. en ja ik weet het is best gek als je moeder achter je aan rent door het park met een bord met friet dat je wel wou maar toch maar weer niet het geduld had om erop te wachten en toen niet meer aan tafel wou eten maar lekker bij de trein en bij de boot en.....overal eigenlijk. maar dat is dan eigenlijk wel weer grappig,..toch? ik ben nog steeds wat moe, na het ziekenhuis. en mijn buik doet ook nog best wel zeer. ((maar toch ben ik in minibambini geweest en het was erg leuk)) en maandag ben ik lekker vrij. dat komt wel mooi uit want mama had er over gedacht om mij toch nog maar een daggie thuis te houden...

rustig aan

hoera ik werd vanmorgen wakker in mijn eigen bed in mijn eigen huis. ik ben helemaal blij.
ook heb ik drie mooie kaarten gekregen met de post. van mathijs (en fam) , mijn busvriendje.
van nic, mijn grote vriendinnetje, en ook nog een van de klas! erg leuk dat ze allemaal aan me gedacht hadden!
het regent vandaag en ik had toch al niet veel zin om er op uit te gaan. ik heb nog steeds last van mijn buik.
ik speel met mijn treintjes en bouw een vliegtuig en een tractor. mama doet mee. het is een leuke rustige dag.

naar huis!!!

vandaag is er overleg ofdat ik naar huis mag...hoera...
ik verstop me onder de deken.
ik lees de letters op de deken. ik maak het hui s gebaar,..ik ben r klaar voor!
een zuster kijkt in mijn praatboek en vindt het mooi. er zit ook een plaatje van friet in. dat at ik gister. vanmorgen kreeg ik een ei. mama heeft een ei picto gemaakt. ik leg mij ei erop. in mijn v-smile zoek ik een spelletje op dat ook over een ei gaat.
later op de dag mag ik nar huis. met twee nieuwe afspraken. lekker met de trein!!!!
we zijn best laat thuis. maar dat geeft niks.ik ben THUIS!!!

cliniclowns

ik heb nog erge pijn in mijn buik maar ik klaag niet. ik lig heel stil, want dan doet het minder pijn. als ik beweeg doet het pijn. ik krijg nog een pijnstiller. ik begin daarna weer te bewegen. om 10 uur mogen de plakkers voor de hartscan eraf. een stuk of 8 doktoren komen binnen. niet te dicht bij het bed staan zegt een zuster , maar ik ben heus niet bang...en ze komen dichterbij. ik vindt het wel interessant al die mensen om het bed.
het infuus wordt een lockje iets later en ik ben zonder lange slangen. de pijnstiller doen het goed en ik ga uit bed en loop voorzichtig rond. ook met pijnstillers doet het nog zeer. klimmen en zo is erg moeilijk. maar toch klim ik op stoel en tafel en bed. moeizaam maar ik krijg het toch voor elkaar. er komen cliniclowns ze zijn leuk. en laten de deur op een kier. ik kan weg!!! mama vangt mij...........
aan het eind van de dag komt een aardige verpleger zeggen dat het lockje eraf mag. de pleisters doen best zeer vooral als hij de eerste in een keer snel eraf probeert te trekken. hij verandert zijn taktiek en zegt dat ik moet blazen. bij elke blaas trekt hij een pleister een stukje verder eraf. ik mag nieuwe pleisters kinppen. mijn hand bloed ineens erg maar met een beetje duwen en nog een nieuwe pleister is ook dat snel over.

een KEI

snachts om half een wordt ik wakker. ik hoor allerlei piepjes. mama is er niet. ze is in een kamer om de hoek. als ze uit het raam kijkt kan ze mij kamer zien. ik lig niet bij het raam. de gordijnen zijn dicht. er liggen hier nog een stuk of 4 andere kinderen. allemaal babies. ze huilen behoorlijk. ik slaap er grotendeels doorheen. ik krijg pijnstillers. niet omdat ik er om vraag maar omdat het standaard is. ik verveel me hier. er zitten plakkertjes op mijn buik. aan die plakkertjes zitten draadjes. de draadjes gaan naar schermen met kleuren en piepjes. ik verveel me . de babies huilen. ik maak een plakkertje los en plak het op mijn vinger. de apparaten beginnen te piepen. ze kunnen nu niet meten wat ze horen te meten en gaan flink te keer. ik moet er om lachen, ik verveel me niet meer. de zuster zegt dat dat niet goed is en moet ook wel om mij lachen als ze ziet hoe ik daar gezellig in bed lig met een plakkertje op mijn hand giegelend kijkend naar de piepende monitoren. ik laat de zuster plakken en ga braaf weer slapen. dit was genoeg aktie voor mij vannacht ik ben moe en mijn buik doet pijn.
om 5 uur smorgens wordt ik weer wakker en ben nu wel erg verdrietig. de zusters willen mijn bed verschonene enzo en ik moet niks van al dat gedoe hebben. mama wordt gehaald. ik mag even bij mama op schoot terwijl ik frisse lakens krijg. mama krijgt koffie. langzaam gaan ook haar ogen open. ik lig weer in bed en sla op mijn kussen. dit keer doet mama het wel en kruipt bij mij in bed. ik val weer in slaap. later die ochtend komen de chirurg en aanhang nog even naar mij kijken en ik mag naar mijn eigen kamer. maar eerst even naar cardiologie waar ik 7 nieuwe plakkers krijg en een kastje waarmee 24 uur mijn hart actie word opgenomen. mama moet een soort dagboekje bijhouden van mijn activiteiten. ik ben terug op mijn kamer en doe niet zo veel. wat wil je ik heb erge pijn in mijn buik. ik slaap wat en speel wat met mijn v-smile. dat gaat wel onhandig met mijn ene hand en mijn kin. maar ik krijg het toch voor elkaar. de dames van de regenboog boom komen langs en zingen een mooi liedje voor me. over een regenboog. ik krijg een kristal. en mag even gitaar spelen.ze gaan weg en ik speel verder op mijn v-smile. en kijk wat tv.

een hele grote.....

vandaag is het dan weer zo ver...maar eerst speel ik nog even in de kamer van het ziekenhuis. ik heb een iegen kamer, nadat ze me alweer op zaal wilden leggen....maar het was heel snel geregeld en ik heb fijn een kamer voor mezelf. de verpleging hier is erg aardig, de vriendelijkheid varieert hier en daar wat per team maar we hebben het getroffen hier wat dat betrefd. ik kruip in de kasten totdat het tijd is voor de emla zalf. die verdoofd mijn handen zodat ik een eventuele prik niet als heel vervelend ervaar. het gaat allemaal vlot vandaag. de pleisters zijn nog niet geplakt of ik mag al naar boven, naar de ok. ik krijg weer een kapje. nadat ik even moest wachten in de wachtruimte waar ik weer fijn met de deuren mocht spelen. dezelde mensen als vorige week zie ik daar en die vinden het gelukkig helemaal niet erg dat ik speel met de operatie deuren. ik mag naar binnen. ik loop en mijn bed volgt. ik mag op mamas schoot zitten en met drie witte jasssen en mama erbij wordt het kapje op mijn gezicht gezet. ik ben wat rustiger als vorige keer. ik protesteer nog wel flink maar vecht minder. mama voelt mij slap worden. niet fijn. ze moet de ok uit nadat ze me nog even een dikke knuffel geeft. tijd voor een half pakje sigaretten. het is 12:17. anderhalf uur ei de dok. om kwart over drie komt de chirurg verslag doen bij mama. operatie goed gegaan. pfffffffffffffffff, altijd weer fijn om te horen. het meckeldivertikel was erg groot verteld de chirurg. zo groot zelfs dat ze er een foto van maakte. ze had dit nog nooit in haar carriere als chirurg gezien zei ze. of dat mocht een foto.........dat kon mama allemaal niet zo boeien dus ok..belangrijke is dat de operatie klaar is en dat het goed gegaan was en dat ze naar de recovery mocht. minder leuk was te horen dat ik de nacht op high care moest doorbrengen omdat ik nogal rot op narcose reageer en daarom extra gemonitord moet worden. maar wle weer fijn dat ze me goed in de gaten houden. mama roept nl al tegen elke anastesist voorzichtig te zijn omdat ik zo rottig wakker wordt. en omdat de anastesist van vorige week ook al liep te panieken doen ze nu dus high care. . .mama mag vanavond ook niet bij mij slapen , maar wel in het ziekenhuis, zodat ze dicht bij kan zijn als ik snachts wakker wordt. maar eerst naar de recovery dus. mama gaat bij mijn bed zitten ...wachten tot ik wakker wordt. en dat doe ik . ik heb pijn en moet erg huilen. en val onder invloed van weer in slaap mijn zuurstof daalt naar 65. dat is alarmerend. de apparaten gaan piepen en de verpleging zegt dat ik langer hier moet blijven totdat ik stabiliseer. mama bibbert op dur stoel. dit is net leuk. uiteindelijk mogen we naar de high care. aan mijn bed hangt een grote zuurstof fles en nog wat spul. onderweg wordt ik ook gemonitord. een tv in bed, maar dan zonder teletubbies. op de high care lig ik wat te liggen en te suffen. ik trek wat aan de plakkertjes die het verplegend personeel kundig op mij plakte. mag niet zegt mama en ze plakt ze terug ...ik probeer steeds op mijn bed te slaan wat betekend dat ik wil dat mama ook erin duikt maar dat mag niet. ik krijg pijnstillers en val weer in slaap....................................

den haag

Zaterdag naar miniatuur walcheren geweest.en daarna met de trein naar
rdam .Op het station rotterdam stond een echte stoomtrein.
ik heb geslapen in het ronaldmcdonaldhuis. En knakworst gegeten,
lekker! Smorgens at ik een eierkoek. Ik begin eten weer lekker te
vinden...vandaag gaan we naar denhaag, jammergenoeg loop ik mijn zus
mis..daarom gingen we in de eerste plaats naar den haag. maar omdat het een laatste moment beslissing was van mama en we niet goed gepland hadden ging het dus mis. we willen met de tram naar scheveningen, maar mijn wagen past niet in de tram en het is vreselijk druk. ik moet huilen dus besluit mama te lopen naar scheveningen.....wandelen vindt ik leuker als in die drukke tram tegen billen aankijken! We gaan naar
sealife..ik vindt er niks aan. Ik moet erg huilen..mama vraagt een
medewerker de snelste weg naar buiten. De man ziet mijn paniek en we
mogen met de goederenlift naar beneden naar buiten...we rijden een r ondrit over de boulevard van scheveningen, dat vindt ik wel erg leuk. er is ook een zilveren standbeeld die gek piept. dat vondt ik ook wel boeiend. we gaan naar de het station denhaag daar zijn veel
treinen en ik ben heel gelukkig dat ik hier uren mag rondkijken,
veeeeel beter dan sealife. We slapen vannacht in het ziekenhuis..

Kmoest een half uurtje wachten in de kamer bij de ok .ze hadden
leuke schuifdeuren. Dus khad me wel vermaakt. toen was het tijd. Ik
kreeg een kapje en was heel bang. 5 mensen hielden me vast. Ik ben
heel sterk en vocht heel hard. Maar kon niet winnen van het kapje
ZZZZZZZzzz.ik slaap. Ze gaan via mijn keel een scopie doen.en aan de
hand van de uitslag wordt een vervolgplan gemaakt. Mama vindt dat een
kapje hoog in de top 10 van klote momenten staat.
Ze hebben nix gevonden..dus de oorzaak blijft het vertikkel. Ik ga
naar reccovery en daarna terug naar mijn kamer. Ik moet aan de
hartmonitor blijven. Ik reageer slecht op narcose en met mijn epi en
nachtelijk ademhalingsprobleem moet ik een extra nacht blijven. De
narcosedok wil mij liever op highcare.als ik het verder goed doe mag
ik vrijdag naar huis en moet ik zondag terug voor de operatie die
maandag gaat gebeuren.