08 september 2008

lang weekend

zondag ben ik met mama en papa naar de mac geweest. patatjes gegeten. na de patat wilde ik wel met de deuren spelen en begon dus wat op het bankje te schuiven . volgens mij wist mama heus wel dat ik met de deuren wilde gaan spelen. maar ze vroeg toch wat ik wou. ik wil spelen mama spelen met de deur ...schuif wiebel. vertel het maar met je handen hielp mama. o ja ..dat kan ik wel. ik maakt het spelen gebaar. oooooh zei mama wil je spelen met de deur? JAH zei ik. knap he!
maandag ben ik nog even naar het park geweest en ik was lelijk gevallen en had een paar schaafwonden. ook ben ik best moe. sávonds heb ik erg gehuild. erg lang ook. ineens. niet zomaar maar wel ineens. onstopbaar, ontroostbaar. niet zomaar denkt mama omdat ze denkt dat het de fustratie van het ziekenhuis was die er ineens uitkwam. in het ziekenhuis ben ik heel sterk geweest. niet gezeurd en niet vervelend geweest. zelfs niet als ik pijn had of bangig was. en ja dat meot er toch een keer uit he, die fustratie. ik had tijdens het huilen vanavond ook mamas hand op mijn buik gelegd. maar op de vraag of het zeer deed was mijn antwoord negatief. vandaar dus dat mama denkt wat ze denkt. en het is eigenlijk ook heel logiesch. twee keer narcose in een week. dat vondt ik heel eng. en dan wakker worden met pijn en niet begrijpen waarom dit nu weer alemaal gebeurt. logiesch dat ik even een huilmoment heb. en zoals al eerder een wijze dame zei huilen is helen..........

Geen opmerkingen: