ik heb het weer ik zit weer vast. vast in mijn ocd.
autoos dit keer.
ik wil in elke auto klimmen. ik kan er niks aan doen . het is sterker dan mezelf.
het word helaas gevoed door mensen die zeggen " het mag wel hoor" zoals sommige taxibussen die bij school staan om andere kinderen op te halen.
dan wel dan niet. ik ben verloren. laatst kwamen we tegelijk thuis met een auto uit de straat. ik heb nooit echt veel aandacht voor die auto gehad. tot nu. ik zag de deur open , nam een sprintje en zat erin. en nu zat ik zo zo lekker dat ik er niet uit wou en mama heeft erg hard aan mijn benen moeten trekken om me eruit te krijgen. nu is die auto een stevige obsessie voor mij. ik heb zelfs het nummerbord onthouden en probeer die in google images en youtube te gebruiken om de auto te zien. maar hij is er niet en daar word ik erg erg boos van. het hoort bij mijn autisme dat ik dit soort dwangdingen heb volgens de dokz. maar het is wel erg lastig. het is groter dan ik, sterker dan mij. ik ben verloren. ik verdwaal in mijn dwangmatige oerwoud. ik ben de weg kwijt. hoe graag ik het ook niet wil , het is sterker.
ik word er erg erg moe van , heel boos en opstandig. we passen weer de medicatie aan ( niet voor een eenmalig incident, maar een ophoping van akeligheden die steeds groter word) ik heb medicatie voor ocd. ik zit nog lang niet aan de maximale dosering. we blijven proberen met een minimum aan medicijnen een maximum kwalitiet van bestaan te creeeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten