De nieuwe medicatie maakt alles tot een groot feest. Ik kan nieuwe dingen, zoals laatst toen ik voor de allereerste keer op de skatebaan klom. En daar word ik helemaal blij van. Ook ben ik wat afgevallen nu ik met die dikmakende Risperdal gestopt ben, dus zo beweeg ik ook weer wat makkelijker waardoor ik weer afval, een goede actie dus.
Mijn handen zien er ook beter uit. Ik wriemelde heel veel met mijn handen bij frustratie waardoor ze tot bloedens toe helemaal open gekrabd waren. Nu zie je enkel nog de littekens van mijn frustratie.
Ik heb ook een hele geweldige ontdekking gedaan. Als ik lig ben ik de baas! Ik ga nu ook overal lekker op de grond liggen. Op school, op straat, overal en ook thuis.
Niemand kan mij optillen en ik heb de grootse pret. De mensen vinden het wat minder leuk en daar moet ik dan weer erg om lachen. Laatst deed ik het ook in het pretpark waar ik vaak op woensdag en zaterdag (we hebben heel fijn een jaarkaart) vaak heen gaan. Het was tijd om naar huis te gaan en ik beantwoorde dat met liggen. Zo, ik lig. Ik ben de baas.
Mama probeerde het wel met een beetje tillen, een beetje praten, maar elke keer als mama dacht we zijn een centimeter of wat verder rolde ik weer terug. Wat een leuk spel! Boos werd ze nog niet echt, jammer is dat want dat vind ik wel grappig.
Het personeel kwam erbij. “Gaat het ?" “Best wel hoor" loog mama , we waren nog maar een kwartier aan het stoeien.
Nog een kwartier later, mama was ondertussen ook maar even gaan zitten want er was dus geen beweging in te krijgen, kwamen de personeelsleden een handje helpen. Fijn meer aandacht! En nog lukte het niet om mij op mijn voeten te krijgen. Het spel is dat als ik op mijn voeten sta dan geef ik me gewonnen. En loop ik mee, maar zolang ik lig.....lig ik. Mama liep weg en de mensen van het park bleven bij mij. Ik was even verward. Tot ik mama zag terugkomen met onze driewiel tandem.
Oké dat is dan 1-0 voor mama! Ik stond op en ging op de fiets zitten. Na een uur “spelen” geef ik dan toch maar toe. Ik ben er ook redelijk moe van.
Nu een week later weer in het park herhaalt zich het hele spel. Ik ga liggen. Mama zegt dat ik op moet staan en kietelt mij. Ik lig en blijf liggen. Mama gaat naast mij zitten zomaar. Ik snap er niks van, hé zo moet het niet, je moet spelen.
Na een half uurtje is het echt tijd en mama vraagt een meisje dat er werkt of ze even op me letten kan. Mama haalt de fiets. Ondertussen staan er al 3 personeelsleden om mij heen. Ha, toch aandacht. Ik ga staan en klim op de fiets. De grote poort gaat open en samen fietsen mama en ik naar huis.
Beetje jammer wel dat mama nu in de gaten heeft hoe het werkt met liggen. Het wordt tijd voor een NIEUW PLAN!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten