vandaag staan we vroeg op. we gaan met een gele taxi naar schiphol. mama heeft een boek voor me gemaakt waar alles instaat zodat het makkelijke voor mij is. voorspelbaar is goed. omdat er veel factoren zijn van buiten af is veel niet te voorspellen, dus je begrijpt dat dit een spannend dagje word voor iedereen.
we gaan op vakantie naar oma in florida!!!! de met de mooie gele taxi (die in nederland rijd maar uit new york komt) vind ik heerlijk, dat kan me niet lang genoeg duren. ik kijk naar alle lichtjes die voorbij zoeven in het donker. dromerig kijk ik uit het raampje, we zijn om 07:00 vertrokken. mama leest het boekje met mij. ik kijk de plaatjes en ben niet overal even blij mee. wat me wel blij maakt is dat er aan het eind van het boekje nog een rit met de gele auto staat gepland. dat is erg fijn.
de taxi stopt op schiphol. dat vind ik minder prettig.
Schiphol is zo groot en zo druk.....al die rijen en dat wachten........ik raak van streek en begin te huilen met gillen tussendoor. we lopen op en neer door de hal, tot dat de loketten waar we moeten wezen openen. heen en weer lopen doet me goed.
toch is wachten in de rij onvermijdelijk. ook al mogen wij voorin de rij staan omdat we gehandicapten voorang krijgen, moet ik toch te lang wachten. vooral als blijkt dat mama een papier niet heeft dat nodig om naar amerika te reizen. een soort verklaring van goed gedrag die je zelf mag invullen. dat moet op een speciale computer en als je ooit naar amerika gereist ben weet je wat ik bedoel. een hoop onzinnig gedoe. dit hele gedoe zorgt ervoor dat ik helmaal uit mijn dak ga. aan het loket voor in de rij. terwijl achter mij de rij langer en langer wordt. ik gil harder en ben indertussen uit de aangepaste kinderwagen geklommen (die ik al een jaar niet gebruikt heb maar die we alleen gebruiken in uitzonderlijke situaties) en lig op de grond bij de check in balie, ik ga niet staan ik blijf liggen. ik wil niet vliegen ik wil weg . weg weg weg.
mama moet dus die papieren gaan regelen aan een ander loket , zonder die papieren mogen we niet vliegen. ik ben niet overeind te krijgen. mama sleept me even aan mijn voeten uit de rij. terwijl papa bij mij blijft gaat mama zorgen dat er papieren komen dat we toch kunnen vliegen.
het komt gelukkig allemaal goed. de papieren geregeld. onze bagage word grondig gecheckt. de medicatie waarvoor we officieel papier nodig hebben en die gelegaliseerd moeten worden en waarvan we de officieele papieren niet hebben geven geen enkel probleem. ze worden niet eens gezien, wel hebben ze grote moeite met mijn sondevoeding.mamas haar word gefouileers en de rest van mama ook. ook mij moeten ze grondig bevoelen. ik word er zenuwachtig van,we mogen als eerste in het vliegtuig. het is een erg onrustige vlucht.ik wil niet vliegen en laat dat luid en duidelijke merken. met gelukkig wel empathie van medevliegers die ons een goede verdere reis wensen en als mama vraagt of ze er veel last van hadden is hun antwoord dat ze het vooral zo zielig voor mij vinden. ik ben erg opstandig in het vliegtuig. we moeten overstappen in philladelpia,
daar moeten we door de amerikaanse douane.
we zijn uitgeput van de reis en mijn gevecht.wat is je beroep wil de douane dame van mama weten.....na mama' s antwoord dat ze voor mij zorgt zegt de amerikaanse mevrouw terwijl ze het intypt. you dont WORK.je begrijpt dat mama het hier niet mee eens is en dat ook aan die douanedame uitlegt die weigert de getypte woorden aan te passen.
na de reis ben ik zichtbaar uitgeput.
